Anxos na terra

Para  J. B. C.,

in memoriam

"I belive in angels...

something good in everything I see"

(ABBA)

            Coido que hai anxos entre nos; e que tódolos eventos humanos poden ser vistos como parte dunha xesta, dunha loita inacabable entre as forzas da luz e as forzas da escuridade; e que, ás veces, para servir ó Ben, hai que face-lo Mal.

            Coido que hai anxos entre nos; que camiñan polo mundo ocultos baixo humanas apariencias e non poden ser distinguidos máis que prestando atención ós seus actos radiantes de caridade. Eu, unha vez, coñecín un anxo.

            Chamábase Javier, e tiña a apariencia, e o carácter, desas pintorescas criaturas africanas que botan o día mergulladas nas súas confortables charcas abaneando as diminutas orelliñas: os hipopótamos. Cando non están na auga, gostan de deixar que pequenos paxaros se lles pousen no lombo e os libren dos parásitos. ¡Pero coidado! Os hipopótamos poden tamén manifestar unha ira insospeitada, e non sorprende que os gregos os considerasen cabalos de río, tan apresa como corren. Os hipopótamos, penso eu, son semellantes ós anxos; logo parece lóxico que un anxo que se camufla de humano acabe tendo xeito de hipopótamo.

            Xavier e máis eu (e máis outros, claro) fomos á mesma clase durante un curso ou dous, e ás veces intercambiábamos videoxogos, pero nunca fomos propiamente amigos. Nalgún intre durante aquel tempo, concebín a disparatada idea de aprender a xogar ó fútbol, e inscribínme nun equipo de fútbol sala na equivocada crenza de que alí íanme ensinar, pero non foi así: polo visto, os nenos aprenden a xogar ó fútbol por ósmose, ou tal vez por ciencia infusa, de onde se deduce, evidentemente, que eu nunca fun neno.

            O primeiro día descubrín dúas cousas: unha, que iamos xogar un partido; outra, que Javier estaba no equipo, cousa certamente razoable: a palabra “equipo” descompónse en “equi-”, do latín equus [cabalo], e “-po”, do grego hypos [tamén cabalo]. A relación có devandito é obvia.

            Do transcurso daquel primeiro partido non lembro ren, agás o aturdimento, e a vergoña, e o desgusto, e a torpeza, e que  me limitei a correr para un lado e para outro segundo vía que facían os meus compañeiros de equipo; o balón movíase duns pés a outros demasiado rápido como para que os meus ollos puidesen seguilo, e na única ocasión en que o balón estivo preto de min, a medio metro ou menos, quedei inmóvil, incapaz durante segundos de darlle unha patada, fitándoo con aire de monarca destronado: lembro como unha masa informe de son os berros dos meus compañeiros, lentos, durante segundos: ninguén estaba preto, sos o balón e máis eu; finalmente, dinlle unha patada ó esférico, unha boa patada, unha patada forte, unha patada nutrida do aturdimento, da vergoña, do desgusto, da torpeza ... mais debeu ser esta última a dominante, de súpeto suplantanda por unha profunda incomprensión mezcolada de inxustiza cósmica, pois ó contactar coa pelota a forza da patada esvaeceu en nada e aquela so se moveu uns centímetros tímidamente: estaba feita de plomo, pesaba como un mundo enteiro de vacío, como un burato negro emocional. Chegaron os xogadores do equipo contrario e o balón marchou con eles, lixeiro, xirando, case trotando alegremente. Naquel intre Javier chegou ata min, colleu a miña cara coas súas mans e díxome “¡Espabila!”. E o curioso é que máis que desgusto ou desprezo no seu ton, había preocupación xenuína, coa comprensión profunda de que eu non xogaba como debía sinxelamente porque non sabía xogar, porque era a primeira vez que xogaba. 

            Nin sequera lembro se gañamos ou perdemos. Pero, acabado o partido, mentres os outros compañeiros pasaban ó meu carón lanzándome miradas de furia e desprezo, Javier acercouse a min e palmeándome nas costas, dixo: “¡Ben feito! Polo menos intentáchelo. Xa aprenderás”.

            Non aprendín. Aquel foi o meu derradeiro partido. Despóis, cada un seguiu o seu camiño. Nunca volvín ver a Javier. Poucos anos máis tarde, cando me enterei da súa morte nun accidente de moto, lembrei aquelas palabras que me dixera, e tamén aqueloutras, ¿quen as dixo?: os anxos, na terra, non están ben, e marchan pronto. [1]      

[Este relato resultou gañador do I Concurso de Relato Curto da EOI Ferrol, no ano 2008]

---

[1] O autor fai notar que a etimoloxía dada ó termo “equipo” é falsa. Pero tamén o son as de Isidoro de Sevilla e por aí andan.