Tinta e vida

 

            “Ten que asinar aquí”, dime a enfermeira. Non teño con qué facelo. Abro a bolsiña e collo o bolígrafo de meu pai. É unha desas cousas das que unha non se decata ata que pasa moito tempo. Debía ter eu uns catorce ou quince anos cando me din de conta. Atopei a meu pai, alto e fraco, encorvado sobre o seu escritorio, case afundido na lembranza que o seu corpo fora deixando de si mesmo na tapicería da súa cadeira. Mirei o modo lento e tenaz de move-la man para debuxa-la súa perfecta caligrafía, e foi entón cando me decatei. Non tiña lembranzas, nin as teño agora, de que meu pai empregase nunca un bolígrafo distinto daquel para escribir. Miro o bolígrafo case con horror, tantos anos despóis. O seu aspecto segue a ser lamentable. É de plástico negro, e ten unhas letras medio esvaecidas nun lado, o nome dun videoclube có enderezo e o teléfono dun pobo que eu non coñezo. Ten un cargador que en tempos foi dourado para facer que saia a punta, aínda que agora xa non é necesario, porque o capuchón caeulle, de xeito que a punta está permanentemente fóra. No medio ten uns ariños que tamén foron dourados algunha vez, pero que agora deixan ver o plástico transparente que había debaixo da súa opulenta apariencia. “¿Por que non tiras con ese bolígrafo?”, pregunteille entón. “Filla” respondeume, levantando os ollos do papel e mirando o bolígrafo como quen acaba de atopar algo perdido, “teño este bolígrafo dende antes de que ti naceras, e é o mellor bolígrafo que tiven na vida. Nunca fallou, ¿sabes?, e escribe de marabilla. ¿Queres probalo?” Sentei nos seus xeonllos, collín o bolígrafo, que me pareceu aínda máis vulgar, e meu pai deume una folla das que usaba el para escribir, branca, grosa, pesada. Fixen un trazo e quedei abraiada, era como se a punta non precisase toca-lo papel para escribir, a tinta semellaba aparecer soa na folla. Non me puden despedir del antes do infarto ... “¿Atópase ben, señorita?”. “¿Qué? ¡Si, perdoe!”. Intento asina-la folla para poder leva-las cousas que tiña enriba cando morreu. O bolígrafo xa non pinta.